«Ζητείται αγροτικός γιατρός. Παρέχονται στέγη, τροφή και έξτρα πλεονεκτήματα». Αρκεί να έρθει…

«Η Άγρα είναι ένα ορεινό χωριό στο δυτικό τμήμα της Λέσβου, με 1500 μόνιμους κατοίκους. Οι φιλόξενοι κάτοικοι της ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία. Έχει αγροτικό συνεταιρισμό, αγροτουριστικό συνεταιρισμό γυναικών και δύο τυροκομία, τα οποία στηρίζουν την παράδοση του χωριού στην παρασκευή καλού τυριού. Τα  δύο κρεοπωλεία του χωριού διαθέτουν ωραιότατο, ντόπιο κρέας. Το χωριό έχει πολύ νεολαία, ενώ επίνειο του είναι η «Αποθήκα», ένας πανέμορφος παραθαλάσσιος οικισμός που απέχει περίπου 7 χιλιόμετρα από το κέντρο του. Το καλοκαίρι, οι κάτοικοι και οι επισκέπτες  απολαμβάνουν το  μπάνιο τους στην υπέροχη παραλία  και γεύονται φρέσκο ψάρι στις  ταβέρνες της περιοχής.  Για την ψυχαγωγία των κατοίκων και όχι μόνο, στην Άγρα, υπάρχουν πολλές καφετέριες και παραδοσιακά καφενεία […]».

 Αυτό που μόλις διαβάσατε, είναι μια ανοικτή επιστολή των κατοίκων της Άγρας, στη Λέσβο. Με την πρώτη ανάγνωση πιστεύει κανείς πως οι 1500 μόνιμοι κάτοικοι του χωριού, θέλησαν να διαφημίσουν τον τόπο τους, για την προσέλκυση επισκεπτών κατά την φετινή τουριστική περίοδο, που βρίσκεται μπροστά μας. Η περιγραφή άλλωστε, παραπέμπει σε τουριστική διαφήμιση.

 Κι όμως.. Αυτό που εκλαμβάνει κάποιος, από την πρώτη ανάγνωση, δεν είναι ο στόχος της συγκεκριμένης επιστολής. Οι κάτοικοι, αποφάσισαν να συντάξουν και να δημοσιοποιήσουν μια ανοικτή επιστολή, λόγω ενός μεγάλου προβλήματος που αντιμετωπίζουν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, περίπου. Η επιστολή αυτή έχει στόχο την προσέλκυση γιατρού, που θα ήθελε να προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του. Μάλιστα, οι κάτοικοι για να ενισχύσουν αυτή τους την έκκληση και να δώσουν ένα παραπάνω κίνητρο στο γιατρό που θα ενδιαφερθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του, έφτιαξαν ένα σπίτι προκειμένου να τον απαλλάξουν από το βάρος του ενοικίου.

 Στα 70 χιλιόμετρα απέχει το νοσοκομείο της Μυτιλήνης και στα 30 χιλιόμετρα μακριά βρίσκεται το κέντρο Υγείας Καλλονής, γεγονός που συνιστά «ταξίδι» στον κάτοικο του χωριού,  που θα χρειαστεί ιατρική βοήθεια. Η καλύτερη περίπτωση «βοήθειας» στην παρούσα φάση είναι ο φαρμακοποιός του χωριού, ενώ δεν εκλείπουν και τα φαινόμενα  αυτοδιάγνωσης των παθήσεων, από τους ίδιους τους κατοίκους,  με όποιους κινδύνους ενέχει  κάτι τέτοιο.

 Η Άγρα δεν είναι το μόνο χωριό που οι κάτοικοι του δεν έχουν πρόσβαση σε κάτι αυτονόητο, όπως οι υπηρεσίες υγείας. Χωρίς αγροτικούς γιατρούς κινδυνεύει να μείνει μεγάλο μέρος της περιφέρειας, μετά την κατάργηση της υποχρεωτικής αγροτικής θητείας, καθώς και μετα από την κατάργηση των κινήτρων για θητεία σε αγροτικά και περιφερειακά ιατρεία. Η εξασφάλιση ισότιμης πρόσβασης των πολιτών σε ποιοτικές υπηρεσίες υγείας, αποτελεί θεμελιώδη υποχρέωση της πολιτείας και φυσικά είναι ζωτικής σημασίας ιδίως για τους υπερήλικες που αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού που κατοικεί σε απομονωμένες, δυσπρόσιτες, παραμεθόριες περιοχές και στα μικρά νησιά της χώρας.

 Για την απρόσκοπτη στελέχωση των ιατρείων αυτών, είχαν χορηγηθεί προς τους ιατρούς υπηρεσίας υπαίθρου, οικονομικά κίνητρα, όπως το επίδομα «άγονων» ως σημαντικό ποσοστό επί του βασικού μισθού. Επιπλέον,  υπήρχαν και  διευκολύνσεις, όπως ο περιορισμός του χρόνου αναμονής προς απόκτηση ειδικότητας. Ωστόσο, με το λεγόμενο «πολυνομοσχέδιο» (Ν.4024/2011), το Υπουργείο Οικονομικών, ενέταξε τους αγροτικούς ιατρούς στο ενιαίο μισθολόγιο, καταργώντας κάθε πρόσθετη αμοιβή τους. Εκτός αυτού,  δεν έχει προβλεφθεί κάποιας μορφής μοριοδότηση, για όσους έχουν υπηρετήσει σε άγονα περιφερειακά ιατρεία, έτσι ώστε να υπάρχει κάποιο μικρό κίνητρο. Με την κατάργηση των κινήτρων προσέλκυσης, έχει επέλθει πλήρης αδυναμία στελέχωσης, ειδικότερα των «άγονων» ιατρείων. Και μην λησμονούμε πως τα περιφερειακά ιατρεία στα νησιά, αντιμετωπίζουν ακόμη ένα μεγαλύτερο πρόβλημα, από εκείνα της ηπειρωτικής χώρας. Το πρόβλημα της «απομόνωσης» τους και της μη εύκολης πρόσβασης σε μεγάλα αστικά κέντρα,

Χαρακτηριστικό της κατάστασης, είναι  ότι από τις 700 θέσεις που προκηρύχθηκαν πανελλαδικά, εκδηλώθηκε ενδιαφέρον μόλις για τις 300. Πιο συγκεκριμένα, από τις 21 θέσεις αγροτικών γιατρών που προκηρύχθηκαν στη Λέσβο (19 στη Λέσβο και 2 στη Λήμνο) εκδηλώθηκε ενδιαφέρον μόλις για δύο. Και η κατάσταση αναμένεται να οξυνθεί, όταν λήξουν και οι υπάρχουσες συμβάσεις των γιατρών, που ήδη υπηρετούν. Τότε, τα αγροτικά ιατρεία της χώρας θα  αδειάσουν και θα ερημώσουν.  Άλλωστε, η οικονομική μετανάστευση νέων επιστημόνων, οι όποιοι  φεύγουν από τη χώρα  για αναζήτηση εργασίας σε νοσοκομεία του εξωτερικού, είναι γεγονός. Δεν απορεί κανείς,  αφού ο μισθός ενός νεοδιόριστου γιατρού δεν υπερβαίνει τα 800 ευρώ.

Οι διοικήσεις των κατά τόπους νοσοκομείων καθώς και οι  ενώσεις των νοσοκομειακών γιατρών απευθύνουν συνεχώς ερωτήματα και αποστέλλουν επιστολές,  προς το Υπουργείο Υγείας για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Οι απαντήσεις, περιορίζονται στην παράταση των συμβάσεων των περιφερειακών γιατρών, εφόσον βέβαια αυτό επιθυμούν και οι ίδιοι.

 Κραυγή αγανάκτησης από την Άγρα, κραυγή αγωνίας και από πολλά μέρη της Ελλάδας, για την απουσία του αυτονόητου. Του δικαιώματος στην ισότιμη πρόσβαση σε υπηρεσίες παροχών υγείας και  εν γένει, σε μια  ποιότητα ζωής,

Φαίνεται πως αυτό δεν είναι πια αυτονόητο, ειδικά για τις περιπτώσεις συνανθρώπων μας που εξαρτώνται από την απόσταση. Είναι γεγονός πως υπάρχουν αρκετά προβλήματα στο χώρο της υγείας, τα οποία συνιστούν πια καθημερινότητα σχεδόν για όλους μας. Αυτό απέχει πολύ όμως από την έλλειψη βασικών παροχών. Η παροχή ιατρικών υπηρεσιών, είναι από βασικό αγαθό. Μήπως αυτοί οι συμπολίτες μας, είναι λιγότερο ίσοι; Είναι πολίτες με λιγότερο ισότιμη πρόσβαση , στη χώρα αυτή; Πως γίνεται το αυτονόητο, να ζητά και πάλι διεκδίκηση; 

«Παροχή επιπλέον βοήθειας σε εργαζόμενους γονείς». Απίστευτο, κι όμως συνέβη…

Και ξαφνικά,  κάπου μεταξύ οδοφραγμάτων σε χωριά  και ρίψεων χημικών σε σχολεία, μεταξύ «έγκυρων» δημοσιογραφικών πληροφοριών σχετικά με νέες απαιτήσεις της τρόικας, ανάμεσα σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας φοιτητών και εκπαιδευτικών για το σχέδιο «Αθηνά»… Γενικά,  κάπου μεταξύ αγανάκτησης και απελπισίας, διαβάζω πως μια δημοτική αρχή, κάπου  στη Θεσσαλονίκη, ξεκινά πιλοτικά ένα πρόγραμμα απογευματινής φιλοξενίας παιδιών προσχολικής ηλικίας.

Με βασικό στόχο να εξυπηρετηθούν οικογένειες  εργαζομένων, που χρειάζεται να δουλεύουν απογευματινές ώρες υλοποιεί ένα πρωτοποριακό,  για τα ελληνικά δεδομένα, πρόγραμμα  φιλοξενίας βρεφών και  παιδιών προσχολικής ηλικίας στους δημοτικούς σταθμούς της πόλης. Το ωράριο είναι καθημερινά, από τις 4 το απόγευμα έως τις 8 το βράδυ και οι δραστηριότητες περιλαμβάνουν φύλαξη, δημιουργική απασχόληση, θεατρική αγωγή, εικαστικά και μουσική. Συμπληρωματικά, αναφέρω  πως δεν παίζουν ρόλο «εισοδηματικά κριτήρια», δεν έχουν δικαίωμα συμμετοχής μόνον  οι λεγόμενες «ευπαθείς ομάδες πληθυσμού», ενώ δεν μπαίνουν πρώτοι στη λίστα όσοι βρίσκονται «στα όρια της φτώχειας». Είναι δωρεάν για όλους και σκοπός είναι η παροχή βοήθειας σε εργαζόμενους γονείς.

Άλλωστε, ποια είναι αυτά τα όρια της φτώχειας; Αν τα εισοδηματικά κριτήρια φορολόγησης έως τώρα,  ίσχυαν από τα 5.000 και πάνω, όσο ήταν το αφορολόγητο όριο,  θεωρητικά αυτό σημαίνει πώς αν το εισόδημα σου υπερβαίνει αυτό το ποσό είσαι από τους «εκλεκτούς»; Τους έχοντες;  Σύμφωνα με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, πλέον θα υπάρχει έκπτωση φόρου, αντί αφορολόγητου.  Αυτοί που πλήττονται όμως περισσότερο είναι οι οικογένειες με παιδιά!  Αυτή η «προοδευτική» αντίληψη, με τσακίζει.  Δηλαδή, όπως αποδεικνύεται περίτρανα, οι έχοντες οικογενειακό εισόδημα 25.000 και δύο παιδιά, είναι οι προνομιούχοι της κοινωνίας μας; Άρα, οφείλουν σε κράτος, εφορία, σε ΔΕΗ, σε ταμείο αλληλεγγύης, σε ασφαλιστικά ταμεία, στον μανάβη και τον χασάπη. Επιπλέον, μήπως είναι εκείνες οι οικογένειες  που δεν χρωστούσαν, παρά μόνο ίσως κάποιο στεγαστικό δάνειο που πήραν για το σπίτι τους. Το οποίο φυσικά δεν τους ανήκε, μέχρι να αποπληρώσουν το δάνειο και τώρα πια είναι πιθανό να ανήκει σε κάποια εταιρία ¨Funds”. Μήπως είναι αυτός ο οικογενειάρχης που έκλεισε τη βάνα του πετρελαίου γιατί δεν είχε να πληρώσει για τη θέρμανση του, λες και η θέρμανση είναι προνόμιο των λίγων;

Δεν αντέχω και ψάχνω. Ποιος είναι αυτός ο δήμος που τολμά και πρωτοπορεί; Που θεωρεί την εργασία, αγαθό και την στηρίζει; Νιώθω σαν να έχω βρει το βάζο με το γλυκό. Μια καλή είδηση εν προκειμένω. Μια είδηση που σε κάνει να νιώθεις άνθρωπος, μέλος ενός πολιτισμένου κοινωνικού σχήματος. Ποιος είναι αυτός ο δήμος που δηλώνει σε ανακοίνωση του: «Με σχέδιο και επιμονή προωθούμε μια σειρά από μέτρα και δράσεις που δημιουργούν άρτιες συνθήκες προσχολικής αγωγής, ενώ ταυτόχρονα στηρίζουν την εργαζόμενη οικογένεια».

 Διαβάζω για  «σχέδιο», για «επιμονή», για  «άρτιες συνθήκες», για «στήριξη ελληνικής οικογένειας» και σχεδόν δεν το πιστεύω! Κάτι συμβαίνει εδώ, σκέφτομαι. Γιατί, δεν αρνούμαι πως οι τοπικές αρχές βγαίνουν μπροστά και πολεμούν με ό, τι εφόδια τους έχουν απομείνει. Άλλωστε όλων των ειδών τα κοινωνικά παντοπωλεία, φαρμακεία και φροντιστήρια είναι δική τους κατάκτηση. Η διαφορά που εντοπίζω στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι αυτό το «ελάτε όσοι έχετε ανάγκη», χωρίς εκκαθαριστικά σημειώματα, κάρτες ανεργίας και  χωρίς κάρτες για απόρους. Χωρίς κάποια απόδειξη για την εξαθλίωση σου. Παροχή βοήθειας και διασφάλισης του κοινωνικού αγαθού της εργασίας. Έτσι απλά. Όσο ακόμα υπάρχει εργασία και για όποιους.

Οι εργαζόμενοι έχουν ως σήμερα αναλάβει το πιο μεγάλο βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής και έχουν υποστεί τις άμεσες επιπτώσεις που επέφεραν τα μνημόνια.

Υψηλή ανεργία, περικοπές μισθών, μειώσεις αποζημιώσεων, απόλυσης και αμοιβής υπερωριών, συρρίκνωση κοινωνικών παροχών, περιορισμός επιδομάτων σε περίπτωση λήξης κλαδικών συμβάσεων και μη υπογραφής νέων, αναστολή επεκτασιμότητας των κλαδικών συμφωνιών, κτλ

Τα κλιμάκια της  τρόικας,  πιέζουν- απαιτούν- δεν αποδέχονται.

 Έτσι κι αλλιώς,  βιώνουμε μια νέα τρομοκρατία, ως χώρα. Την τρομοκρατία της υπαγόρευσης.