«Κι έβγαζα από τις τσέπες μου, φλούδες μανταρίνι…»

Φ

ωτογραφίες από την Ελλάδα και τους πολίτες της που στενάζουν, κάνουν τον γύρω του κόσμου, με κάθε ευκαιρία. Από συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, συλλαλητήρια, επεισόδια μεταξύ αγανακτισμένων πολιτών και διμοιριών ΜΑΤ, συσσίτια  που στήνονται για άπορους, ουρές σε κοινωνικά παντοπωλεία, πακέτα με φρούτα που μοιράζονται σε σχολεία, γιατρούς που βγάζουν κινητές μονάδες στους δρόμους για να εξετάσουν και να εμβολιάσουν ανασφάλιστους συμπολίτες μας και τα παιδιά τους.

Από τις πιο συγκλονιστικές δε φωτογραφίες το τελευταίο διάστημα, που έκανε το γύρο του κόσμου, ήταν εκείνη που αποτύπωνε την κατάσταση φτωχοποίησης που βιώνει η ελληνική κοινωνία σε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας παραγωγών, οι οποίοι διέθεσαν στον κόσμο δωρεάν τα προϊόντα τους. Στο σημείο που στήθηκαν οι πάγκοι, σημειώθηκε το αδιαχώρητο. Το φωτογραφικό στιγμιότυπο αποτύπωνε στην πραγματική της διάσταση, την κατάσταση που βιώνουν οι πολίτες αυτής της χώρας. Άνθρωποι στοιβαγμένοι σε ουρές για ένα μαρούλι, λίγα μανταρίνια και λίγες ντομάτες. Μάτια που έμοιαζαν να εκλιπαρούν, με την απόγνωση ζωγραφισμένη,  τα χέρια ψηλά σαν δέηση, τα πρόσωπα κουρασμένα και τα κορμιά σχεδόν σκεβρωμένα.

Το συγκεκριμένο ντοκουμέντο, ανακηρύσσεται  φωτογραφία της ημέρας, με λεζάντα «Απεγνωσμένοι Έλληνες μαλώνουν για δωρεάν φαγητό», για το πρακτορείο Reuters, ενώ ο Guardian, στο πρωτοσέλιδο του, σχολιάζει «Η φωτογραφία εφιστά την προσοχή μας για τα δεινά του ελληνικού λαού». Επίσης, ο δημοσιογράφος του Guardian αναρωτιέται «Ελεημοσύνη; Κοινωνική δράση για την ανακούφιση του πόνου των ανθρώπων που οδηγούνται στο περιθώριο;».

 Σχεδόν σε καθημερινή βάση λαϊκές αγορές χωρίς μεσάζοντες, που προσφέρουν φθηνότερα τα  προϊόντα των τοπικών παραγωγών, στήνονται από τους ίδιους τους αγρότες, σε πολλές περιοχές της χώρας. Μιας χώρας που οι εταίροι δανειστές την αναγνωρίζουν από χαρτιά. Την διαβάζουν σε προτάσεις και αποφάσεις και αυτό που επεξεργάζονται είναι νούμερα.. Σαν να είναι επιχείρηση, χωρίς ψυχή, χωρίς ανθρώπινο δυναμικό, το όποιο πρεπει να συνυπολογίσουν στις τελικες αποφάσεις.  Πειραματίζονται και περιμένουν...

Περιμένουν τα όρια της αντοχής, της πράξης, της εξαθλίωσης.

Αυτή η επιχείρηση όμως έχει ψυχή. Πως μπορείς και καταλύεις την ψυχή. Πόσο θα περιμένεις να δεις μέχρι που φτάνουν τα όρια και οι αντοχές;

Στις διάφορες αγορές που στήνονται και  μοιράζονται προϊόντα, δωρεάν,  από τους τοπικούς παραγωγούς, οι ουρές είναι ατελείωτες. Ο κόσμος μπορεί να περιμένει ώρες. Δεν έχει και πολλές εναλλακτικές. Αυτή η εικόνα δεν παρατηρείται μόνο στα αστικά κέντρα, που ενδεχομένως θα ήταν και το πιο λογικό. Αυτό που προκαλεί τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι πως και σε πολλές αγροτικές, κατά κόρον περιοχές οι ουρές είναι ίδιες με της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας...Και εκεί τα μάτια είναι γεμάτα απόγνωση και μοιάζουν να εκλιπαρούν για λίγα οπωροκηπευτικά προϊόντα.

Είναι η φτωχοποίηση που έχουν υποστεί τα νοικοκυριά;  Είναι η αγωνία, μαζί με τον φόβο για αυτό που ξημερώνει αύριο; Είναι η επιστροφή ενός συνδρόμου, κατάλοιπο μιας άλλης μαύρης περιόδου, που έζησε η χώρα και οι πολίτες της; Μην ξεχνάμε πως η γενιά που βίωσε με το χειρότερο τρόπο, την περίοδο εκείνη, βρίσκεται ανάμεσα μας και οι μνήμες  είναι νωπές.

Οι πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες διευθύνσεις της χώρας, διατυπώνουν με έντονο τρόπο την ανησυχία και την αγωνία τους για τα υποσιτισμένα παιδιά στα σχολεία. Προσπαθούν με εχεμύθεια, να κάνουν καταγραφή, να οργανώσουν λίστες με όσα παιδιά μένουν νηστικά και να χτυπήσουν πόρτες, κρούοντας των κώδωνα του κινδύνου στους υπαίτιους.
Συγκλονιστική ήταν και η επιστολή της διευθύντριας του Δ.Σ. Γομφών στα Τρίκαλα, η οποία αναφέρεται στα συνεχώς αυξανόμενα κρούσματα υποσιτισμού στην ευρύτερη περιοχή των Τρικάλων και απευθύνει έκκληση για βοήθεια «προτού θρηνήσουμε θύματα, καθώς στις σχολικές αίθουσες καταρρέουν τα παιδιά μας», όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά

Μην οχυρωθούμε πίσω από τους τοίχους του σπιτιού μας. Ακόμη και αν κλείσουμε και διπλοκλειδώσουμε τις πόρτες, πάλι θα είμαστε κομμάτι του όλου. Πάλι θα επηρεαστούμε, όσο και αν απομονωθούμε.

 Αν «καταρρεύσει» το μέλλον τούτης της χώρας, θα καταρρεύσει μαζί του και η ελπίδα..