«Παροχή επιπλέον βοήθειας σε εργαζόμενους γονείς». Απίστευτο, κι όμως συνέβη…

Και ξαφνικά,  κάπου μεταξύ οδοφραγμάτων σε χωριά  και ρίψεων χημικών σε σχολεία, μεταξύ «έγκυρων» δημοσιογραφικών πληροφοριών σχετικά με νέες απαιτήσεις της τρόικας, ανάμεσα σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας φοιτητών και εκπαιδευτικών για το σχέδιο «Αθηνά»… Γενικά,  κάπου μεταξύ αγανάκτησης και απελπισίας, διαβάζω πως μια δημοτική αρχή, κάπου  στη Θεσσαλονίκη, ξεκινά πιλοτικά ένα πρόγραμμα απογευματινής φιλοξενίας παιδιών προσχολικής ηλικίας.

Με βασικό στόχο να εξυπηρετηθούν οικογένειες  εργαζομένων, που χρειάζεται να δουλεύουν απογευματινές ώρες υλοποιεί ένα πρωτοποριακό,  για τα ελληνικά δεδομένα, πρόγραμμα  φιλοξενίας βρεφών και  παιδιών προσχολικής ηλικίας στους δημοτικούς σταθμούς της πόλης. Το ωράριο είναι καθημερινά, από τις 4 το απόγευμα έως τις 8 το βράδυ και οι δραστηριότητες περιλαμβάνουν φύλαξη, δημιουργική απασχόληση, θεατρική αγωγή, εικαστικά και μουσική. Συμπληρωματικά, αναφέρω  πως δεν παίζουν ρόλο «εισοδηματικά κριτήρια», δεν έχουν δικαίωμα συμμετοχής μόνον  οι λεγόμενες «ευπαθείς ομάδες πληθυσμού», ενώ δεν μπαίνουν πρώτοι στη λίστα όσοι βρίσκονται «στα όρια της φτώχειας». Είναι δωρεάν για όλους και σκοπός είναι η παροχή βοήθειας σε εργαζόμενους γονείς.

Άλλωστε, ποια είναι αυτά τα όρια της φτώχειας; Αν τα εισοδηματικά κριτήρια φορολόγησης έως τώρα,  ίσχυαν από τα 5.000 και πάνω, όσο ήταν το αφορολόγητο όριο,  θεωρητικά αυτό σημαίνει πώς αν το εισόδημα σου υπερβαίνει αυτό το ποσό είσαι από τους «εκλεκτούς»; Τους έχοντες;  Σύμφωνα με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, πλέον θα υπάρχει έκπτωση φόρου, αντί αφορολόγητου.  Αυτοί που πλήττονται όμως περισσότερο είναι οι οικογένειες με παιδιά!  Αυτή η «προοδευτική» αντίληψη, με τσακίζει.  Δηλαδή, όπως αποδεικνύεται περίτρανα, οι έχοντες οικογενειακό εισόδημα 25.000 και δύο παιδιά, είναι οι προνομιούχοι της κοινωνίας μας; Άρα, οφείλουν σε κράτος, εφορία, σε ΔΕΗ, σε ταμείο αλληλεγγύης, σε ασφαλιστικά ταμεία, στον μανάβη και τον χασάπη. Επιπλέον, μήπως είναι εκείνες οι οικογένειες  που δεν χρωστούσαν, παρά μόνο ίσως κάποιο στεγαστικό δάνειο που πήραν για το σπίτι τους. Το οποίο φυσικά δεν τους ανήκε, μέχρι να αποπληρώσουν το δάνειο και τώρα πια είναι πιθανό να ανήκει σε κάποια εταιρία ¨Funds”. Μήπως είναι αυτός ο οικογενειάρχης που έκλεισε τη βάνα του πετρελαίου γιατί δεν είχε να πληρώσει για τη θέρμανση του, λες και η θέρμανση είναι προνόμιο των λίγων;

Δεν αντέχω και ψάχνω. Ποιος είναι αυτός ο δήμος που τολμά και πρωτοπορεί; Που θεωρεί την εργασία, αγαθό και την στηρίζει; Νιώθω σαν να έχω βρει το βάζο με το γλυκό. Μια καλή είδηση εν προκειμένω. Μια είδηση που σε κάνει να νιώθεις άνθρωπος, μέλος ενός πολιτισμένου κοινωνικού σχήματος. Ποιος είναι αυτός ο δήμος που δηλώνει σε ανακοίνωση του: «Με σχέδιο και επιμονή προωθούμε μια σειρά από μέτρα και δράσεις που δημιουργούν άρτιες συνθήκες προσχολικής αγωγής, ενώ ταυτόχρονα στηρίζουν την εργαζόμενη οικογένεια».

 Διαβάζω για  «σχέδιο», για «επιμονή», για  «άρτιες συνθήκες», για «στήριξη ελληνικής οικογένειας» και σχεδόν δεν το πιστεύω! Κάτι συμβαίνει εδώ, σκέφτομαι. Γιατί, δεν αρνούμαι πως οι τοπικές αρχές βγαίνουν μπροστά και πολεμούν με ό, τι εφόδια τους έχουν απομείνει. Άλλωστε όλων των ειδών τα κοινωνικά παντοπωλεία, φαρμακεία και φροντιστήρια είναι δική τους κατάκτηση. Η διαφορά που εντοπίζω στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι αυτό το «ελάτε όσοι έχετε ανάγκη», χωρίς εκκαθαριστικά σημειώματα, κάρτες ανεργίας και  χωρίς κάρτες για απόρους. Χωρίς κάποια απόδειξη για την εξαθλίωση σου. Παροχή βοήθειας και διασφάλισης του κοινωνικού αγαθού της εργασίας. Έτσι απλά. Όσο ακόμα υπάρχει εργασία και για όποιους.

Οι εργαζόμενοι έχουν ως σήμερα αναλάβει το πιο μεγάλο βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής και έχουν υποστεί τις άμεσες επιπτώσεις που επέφεραν τα μνημόνια.

Υψηλή ανεργία, περικοπές μισθών, μειώσεις αποζημιώσεων, απόλυσης και αμοιβής υπερωριών, συρρίκνωση κοινωνικών παροχών, περιορισμός επιδομάτων σε περίπτωση λήξης κλαδικών συμβάσεων και μη υπογραφής νέων, αναστολή επεκτασιμότητας των κλαδικών συμφωνιών, κτλ

Τα κλιμάκια της  τρόικας,  πιέζουν- απαιτούν- δεν αποδέχονται.

 Έτσι κι αλλιώς,  βιώνουμε μια νέα τρομοκρατία, ως χώρα. Την τρομοκρατία της υπαγόρευσης.